Pediatrics @ hospital Hasan Sadikin

Beste familie en vrienden!

Dank jullie wel voor de reacties op het afgelopen reisverslag. Inmiddels is het weer 3 weken geleden sinds ons vorige reisverslag, dus het leek ons weer eens tijd om een update te geven van ons Indo-avontuur!

Het co-schap kindergeneeskunde was er een waar veel over te vertellen valt. Omdat we in een academisch ziekenhuis zitten, lopen we hetzelfde programma als de rest van de co-groep waarin we geplaatst zijn (elke week een nieuwe co-groep). De ochtend start vaak met een bed-side teaching waarbij de arts-assistent of kinderarts ons aan het bed van de patiënt iets leert over een ziektebeeld. Vervolgens gaan we dit met alle co’s bespreken en moet er vaak een presentatie over gegeven worden. ’s Middags is er opnieuw een college/discussie over een ziektebeeld. Dit gaat allemaal in het Indonesisch uieraard. Gelukkig hebben we veel steun aan onze Indonesische co-assistenten, die nog wel een beetje Engels kunnen. De co’s moeten elke week een nachtdienst draaien (van 7 uur ’s ochtends tot 15.30 de volgende dag). Dit hebben wij ook ervaren. In 1 nacht bleven de patiënten maar binnenstromen. De co’s vangen de patiënt op en meten bloeddruk, pols, temperatuur etc. Het meest indrukwekkende is de hele setting waarin alles gebeurd. Er zijn maar weinig bedden op de spoed-eisende hulp, dus er staan rijen bedden met patiënten te wachten tot ze aan de beurt zijn. Het is er eigenlijk veel te benauwd, krap en onhygiënisch. Roel en ik onderzochten een patiënt die binnenkwam met koorts en benauwdheid. De 8-jarige jongen bleek, later bevestigd op de röntgenfoto, een longontsteking te hebben. Niets bijzonders, zou je zeggen, maar de jongen keek nogal angstig uit zijn ogen, ademde zeer snel en had bloed rond zijn mond. We vroegen aan één van de co’s of ze zeker wisten dat het hier gewoon om een longontsteking ging?! Een uur later, na onze pauze, kwamen we de zaal op en zagen dat de gordijntjes dicht waren bij deze patiënt. We kwamen binnen en zagen dat de jongen gereanimeerd werd. De jongen zag er al dood uit. Toen ik vroeg wat er gebeurd was, bleek de jongen in shock te zijn geraakt en er niet meer te zijn uitgekomen. Het reanimeren was enkel voor “de show” om de arts tijd te geven om de ouders uit te leggen dat hun zoon dood was. Toen ik vroeg of dit niet voorkomen had kunnen worden, door bijvoorbeeld het kind eerder naar de intensive care te sturen, kreeg ik als antwoord: op de intensive care was geen plek.. en ook al was er plek dan was dit waarschijnlijk te duur voor de ouders om te kunnen betalen. Wie hier geen geld heeft voor goede zorg, gaat hier dus om die reden ook gewoon dood.

De weekenden hebben we besteed aan uitstapjes, kerst en oud en nieuw! Onze avonturen in het weekend waren als volgt:

Weekend 16,17,18 december – Vulkaan-gebied Tangkuban Perahu

Zo’n 30 kilometer van Bandung, op 2084 meter hoogte ligt het vulkanisch gebied Tangkuban Perahu. Op een drukke zondagmiddag zijn we per angkot naar de voet van dit park gereden, en zijn we al wandelend naar boven geslenterd door het tropische bos. Na 2 uur kwamen op de top aan en hadden we een prachtig uitzicht over de krater van de vulkaan. Onderweg zijn we regelmatig gevraagd om op de foto te gaan met Indonesische mensen en nadat ze 5 minuten met je gepraat hebben, vragen ze meteen je facebook-adres. Moe maar voldaan besloten we om op de terugweg toch maar een busje te nemen naar beneden om over te stappen op een angkot die weer richting Bandung zou rijden. Dit busje heeft er door het vaststaand verkeer (alle dagjesmensen gaan massaal weer op het einde van de dag terug naar Bandung), 2.5 uur over gedaan! Op een gegeven moment zaten we met zo’n 20 mensen in een klein busje gepropt en omdat de chauffeur het zat was, haalde hij allerlei rare fratsen uit om de file maar te kunnen ontwijken (een paar keer de greppel van zeer dichtbij gezien en een halve hernia opgelopen). Eenmaal in Bandung waren we werkelijk gesloopt en zijn we na ons avondeten in de shopping mall vroeg ons bedje in gedoken.

Weekend 23,24,25 december – Kerst aan het strand in Pangandaran!

Het volgende weekend was het tijd voor vakantie aan het strand! ’s Middags werden we opgepikt door onze ingehuurde “private driver”, die ons naar Pangandaran zou brengen. Een tocht van 8 uur via allerlei kronkelweggetjes, waar je in Nederland zonder file ongeveer 2 uur over zou doen via de snelweg. Als we zeggen dat we doodsangsten uitgestaan hebben is dit niet overdreven. Soms zagen we tijdens één van de vele lijpe inhaalacties een bus recht op ons afkomen met de koplampen knipperend om aan te geven dat we onmiddellijk terug moesten naar onze eigen weghelft. Ook hoorden we regelmatig een ambulance of lag er een busje met 2 wielen in een greppel. Bij deze busjes waren de inhaalacties blijkbaar mislukt. ’s Avonds laat kwamen we aan in ons prachtige hotel met een heerlijk zwembad omringd door palmbomen en rotsen. De chauffeur zette zijn 8 uur durende tocht terug meteen weer in en vertelde ons doodleuk dat hij al 3 dagen niet geslapen had. Fijn dat hij dit achteraf pas vertelde.
De volgende dag zijn we heerlijk aan het strand gaan liggen en zijn we ’s avonds uit eten gegaan ter gelegenheid van kerstavond. Op zondag hadden we een vol programma. We hadden een tour geregeld die ons via een kroepoekfabriek en poppenmaker bracht naar een mooie vallei, “the green canyon”. We ging per bootje over het groene water totdat we aankwamen bij een klein watervalletje waar het te smal was om verder te varen. Vanaf hier zijn we met een gids en zwemvesten verder gezwommen tegen de stroming in voor een half uurtje. Helemaal op het einde moesten we met de gids een rots opklimmen alwaar we konden chillen in een poeltje met water. Vanaf hier had je prachtig zicht op de vallei met de prachtige groene bomen die als een gordijn over ons heen viel. Op de terugweg konden we ons met de stroming terug laten voeren naar het punt waar ons bootje weer vertrok naar het beginpunt.

De volgende dag stond het nationale park van Pangandaran op het programma. Tijdens deze wandeltocht door de jungle hebben we apen, stekelvarkens, vleermuizen, vele insecten en veel soorten tropische planten gezien. Een mooie afsluiting van het weekend, want hierna was het alweer tijd om terug naar Bandung te gaan…

Weekend 30,31,1 januari – New Year’s Eve @ Bandung’s club Maja House

Om oud en nieuw goed te vieren zijn we naar de club “Maja House” gegaan. Via onze cogroepgenoot Amer, die daar DJ was, konden we gratis en voor niets naar binnen. Deze mooie club is zo gelegen op een heuvel dat je een prachtig uitzicht hebt over de stad Bandung. Een uitzicht dat nog veel mooier werd na 12 uur, toen heel bandung zijn vuurwerk de lucht in stak. Een schitterend beeld om het nieuwe jaar mee te beginnen! Daarna was het natuurlijk groot feest binnen de sjieke club. En ondanks dat Guy zich niet helemaal goed voelde (lees: diarree, braken en koorts), hadden we een erg mooi avondje gehad!
We hebben inmiddels kindergeneeskunde in het Hasan Sadikin ziekenhuis afgesloten en zijn deze week begonnen met het 2e deel van ons coschap. In een “puskesmas” (een soort gezondheidscentrum), gaan we ons de komende 2 weken met name bezighouden met de public health rondom de onderwerpen HIV/aids en hepatitis. Voor volgende week maandag staat er een ochtend gepland met presentaties over HIV/aids en hepatitis voor ongeveer veertig huisvrouwen, waarbij wij de rol van ceremoniemeesters gaan vervullen. Hoe we dit precies moeten gaan doen is nog niet helemaal duidelijk, maar hoe we dat straks hebben gedaan horen jullie wel in ons volgende verhaal :)!

Voor de mensen die we nog niet gesproken hebben in het nieuwe jaar: de beste wensen!!

En tot onze volgende update!

Guy en Roel