Start van ons co-schap!

Hierbij ons tweede verslag over ons avontuur in Indonesië!

Nadat we onze taalcursus met vlag en wimpel hadden behaald en hiervoor een prachtig certificaat mochten ontvangen, zat onze week in Yogyakarta er zowaar op. Er werd afscheid genomen met vele foto's van onze leraressen en de familie Agus en de volgende ochtend vertrokken we vroeg voor een lange treinreis naar Bandung.

Aangekomen te Bandung zijn we per taxi naar ons tijdelijk verblijf "Homestay Orange Homes"gereden. De co-assistenten die vóór ons hier 3 maanden gezeten hebben: Vicky, Iris, Neeltje en Marloes troffen we 's avonds in een restaurantje in Bandung. Hier zagen we voor het eerst ook ons 4e reismaatje Brechtje. Omdat we pas de week erop op donderdag begonnen met het co-schap, hadden we nog alle tijd om Bandung te leren kennen. We hebben voornamelijk shopping malls gezien, uit eten geweest met alle Nederlandse co's, films gekeken in de bioskoop en een massage ondergaan in een van de vele spa's. Bandung is door haar hogere ligging wat koeler dan andere steden op Java en mensen komen vooral hierheen om te shoppen en te relaxen. Het verkeer staat ook hier vaak helemaal vast en motorfietsen crossen overal links en rechts door het verkeer heen. Voor een autorijbewijs kun je gewoon de politie geld geven en op een motor mag iedereen zonder rijbewijs.

Op 5 December hebben we gezellig met z'n 8en Sinterklaas gevierd! Ook in Indonesië heeft de goedheiligman ons weten te vinden, waarna de avond gezellig werd afgesloten met een etentje op een berg gelegen net boven de stad.
Tevens hebben er deze week etentjes plaatsgevonden met onze coördinator dr. Angga (Sushi gegeten) en dr. Icha, dokter in Public Health (wellicht zien we haar nog in onze 2e maand co-schap).


Na afscheid genomen te hebben van Iris en Vicky, bleven we nog even met z'n 6en over. We verruilden ons homestay Orange Homes voor homestay Bakti Kawaluyan, een homestay met vrij luxe kamers (ieder een eigen kamer, op 10 minuten loopaftand van het Hasan Sadikin ziekenhuis. De volgende dag stond ons het kennismakingsgesprek met dr. Angga en de decaan van het Hasan Sadikin ziekenhuis te wachten. Na een vriendelijk en formalitair welkomswoordje konden we weer vertrekken. Sophie en Brechtje beginnen maandag pas met het co-schap en Roel en ik op de donderdag daarvoor.

Op de desbetreffende donderdag kregen we te horen dat de studenten deze en volgende week examens hadden en we daarom in een ander ziekenhuis moesten starten, 30-40 minuten hier vandaan. Toen we vroegen of dat te lopen was, werden we enorm uitgelachen. Toen we dachten dat we dismissed werden voor deze dag werden we gekoppeld aan Andrew, de vertegenwoordiger van onze nieuwe co-groep. Hij meldde ons dat we maandag met hem mee konden rijden naar het satellietziekenhuis. Zijn co-groep stond deze week op de Spoedeisende Hulp, kinderafdeling. Om een globale indruk te geven van het ziekenhuis en dergelijke(eerder beschreven door de co's voor ons): chaos! Er zijn veel te veel co'assistenten voor 1 patiënt, niemand weet precies wie, wat moet doen en waar en van supervisie is al helemaal geen sprake. Communicatie gaat erg moeizaam, organisatie, planning of een programma zijn woorden die niet in hun woordenboek voorkomen, net als privacy. De gangen van het ziekenhuis zijn eigenlijk "outdoor", overdekt met een langwerpig dak/koepel (zie foto's). We hebben met alle co's gekeken naar een een patiënte van 8 jaar met suikerziekte waarvan het glucose-gehalte veel te hoog was doorgeschoten, zodanig dat ze bijna niet meer aanspreekbaar was, uitgedroogd en ruikend naar acetonlucht ofwel ketonen (diabetische keto-acidose). Op de achtergrond zagen we op de interne afdeling van de SEH een man gereanimeerd worden, die 20 minuten later in een lijkenzak over de gang ,waar alle patiënten konden toe kijken, weggevoerd werd. Erg bizar allemaal. Onze co-groepgenoten zijn overigens erg aardig. 10 man, ongeveer evenveel meiden als jongens allen van onze leeftijd. De volgende dag bestond voornamelijk uit wachten, wachten en nog eens wachten waarna we weer vroeg naar huis konden. Dit bleek een voorbode voor het programma van de volgende week in het andere ziekenhuis.

Maar eerst moest er weekend gevierd worden! Nadat we hadden uitgeslapen hebben we een taxi genomen naar de alun-alun (plein waaraan een grote moskee ligt met haar torens). We zijn de toren ingeklommen waar je "mooi" over Bandung heen kon kijken. Vervolgens begon het hard te regenen en hebben we in een eettentje eend gegeten onder het genot van een spelletje kaarten. Vanwege het hondenweer besloten om maar weer eens een filmpje te pakken in de bios (Happy Feet 2)! 's Avonds samen uit eten geweest met alle co's en aanhang en naar een karaoke-bar geweest en discotheek waar je veel te veel geld moest betalen voor entree en drank, maar goed. We waren hier zo'n beetje de enige blanken en er waren overwegend mannen te vinden in deze "kabaalzaal". Binnen 5 minuten werden plotseling 5 vrouwen weggedragen al dan niet brakend ondersteund door links en rechts van hen 2 mannen. Zij waren ofwel gedrogeerd, ofwel helemaal lam of beiden. In ieder geval was het een bizar gezicht. Zondag besloten goed uit te slapen omdat maandag al vroeg eruit moesten (lees: 5 uur 's ochtends).

Samenvatting van deze hele week in het satellietziekenhuis: wachten, wachten en nog eens wachten. Wel hebben we met 2 co-groepen samen elke dag een uurtje onderwijs (tijdstip meestal onbekend, dus hier wordt vaak uren op gewacht). Dit gaat geheel in het Indonesisch en voor het grootste gedeelte dan ook geheel aan ons voorbij. Af en toe zien we eens een patiënt en bij uitzondering onderzoeken we eens een patiënt. Een programma is er dus niet en een exacte starttijd van de dag (7 uur toch?) schijnt ook wat arbitrair te zijn, aangezien er vaak bij aankomst bij het ziekenhuis nog ergens in een eettentje (warung) nog uitgebruid ontbeten moet worden. Na het onderwijs (meestal rond 11-12 uur) zijn we al weer vrij), maximaal tot 2-3 uur 's middags. Onze reismaatjes Sophie en Brechtje hebben het in het Hasan Sadikin niet veel anders: veel wachten, weinig tijd in het ziekenhuis, zij hebben welgeteld al 2-3 patiënten van een afstandje gezien!!!, en tussendoor naar huis of met de co-groep naar de mall! Kortom: dit valt alles een beetje tegen, maar desondanks vermaken we ons hier nog prima! Een leuke co-groep, een levendige stad, toch veel nieuwe indrukken van een ander gezondheidssysteem en veel gezelligheid onderling!

Volgende week keren Roel en ik weer terug naar het Hasan Sadikin ziekenhuis en zullen we gekoppeld worden aan een nieuwe co-groep. Hopelijk valt hier iets meer voor ons te doen, maar de verwachtingen liggen realistisch genoeg niet al te hoog. Gelukkig is mijn diarree over (1 week geduurd) en begint het geschal van de moskeeën vlakbij (midden in de nacht rond 3 uur) al enigzins te wennen.

Tot onze volgende update!